Ik was 9 jaar oud en me aan het omkleden met alle andere jongens en meisjes uit mijn klas. Ik trok een veel te groot T-shirt aan uit de kast van mijn vader, alleen omdat er Adidas op stond. De klas voor ons was nog bezig en nog even en dan zou de nieuwe meester ons naar binnen roepen. Het leek wel een eeuwigheid te duren, ik kon niet wachten en sprong ongeduldig in het rond. Dit vond ik het aller aller leukste moment op school. Hier keek ik elke maandag weer naar uit… 

Toen hoorden we eindelijk het verlossende: Jaaaa, kom maar!! We renden allemaal naar binnen en kregen een eigen plekje op de blauwe lijn. Er stond een grote man in trainingspak en sportschoenen voor ons. Ik keek hem aan en wist het zeker… Dit wil ik: gymdocent worden!

Vanaf dat moment heb ik continu gewerkt aan het vervullen van die droom. Na de MAVO volgde ik het CIOS en stroomde direct door naar de ALO. Na vele sportlessen, anatomiecolleges en oneindig veel zelf voor de klas staan, kreeg ik eindelijk mijn papiertje en mocht ik mezelf ook gym juf noemen. 

Nog altijd ben ik dankbaar dat die gymmeester toen voorbij kwam, want deze keuze paste bij mij! Inmiddels ziet mijn leven er iets anders uit. Ik heb zelf twee zoontjes van inmiddels 5 en 7 jaar op wie ik stapelgek ben. Vooral toen ze zo jong waren wilde ik er 100% voor ze zijn en mijn aandacht even niet hoeven verdelen tussen werk en thuis. Dus hakte ik een belangrijke knoop door. Ik stopte tijdelijk met werken en koos voor de kinderen. Fulltime moeder, rust in huis. Een ervaring die ik achteraf niet had willen missen.

Mijn man vertrouwde me toe dat ik er geen spijt van zou krijgen. Dat, door nu mijn hart te volgen, er uiteindelijk iets moois op mijn pad zou komen. Nu dik 2 jaar later kan ik beamen dat wat hij toen zei inderdaad klopt. Ik voelde die angst, volgde toch mijn hart en creëerde daardoor eindelijk de tijd en ruimte in mijn hoofd om nieuwe plannen uit te werken om erachter te komen wat ik echt wil. En daar was SamenStoer!

Ik sta nu, net als toen opnieuw te trappelen van ongeduld. Ik hoop dan ook dat de eerste groep ouders en kinderen staan te wachten zodat ik mag roepen: jaaaa, kom maar!