Voorpret
“ Hi John, met Tessa van SamenStoer. Ik bel je nog even om te vragen of alles duidelijk is voor komend weekend in België?”
“ Nou dit weekend wordt sowieso een giller, mijn vrouw heeft ons opgegeven en ik ben helemaal niet sportief. Ik houd ook helemaal niet van kamperen dus dat wordt sowieso lachen”, aldus John.
Niet alleen deelnemers hebben voorpret ook ik vermaak me vooraf soms al even. Zo ook door dit telefoontje dat maar weer eens duidelijk maakt dat onze gasten regelmatig ongevraagd uit hun comfortzone treden. Dat geldt ook voor John. In gedachten zie ik hem aan de keukentafel zitten terwijl zijn vrouw hem spontaan verrast met een ‘stoer weekendje België’, lekker samen in de tent.. Ik vind John nu al dapper!
Vrijdag 19.00 uur, Domaine du Bocq, België.
De deelnemers druppelen langzaam binnen, sommigen zijn al druk bezig met het opzetten van de tent. Daar is ook John, samen met zijn zoon Vince. Ietswat ongemakkelijk schuifelen ze samen van de auto naar het veld om hun tent op te zetten. Natuurlijk fixen ze het en is de slaapplek klaar voordat het donker is. Ik begrijp van John dat zijn zoon Vince behoorlijk veel tijd besteed aan gamen. Gelukkig heeft hij zijn spelcomputer dit weekend thuis gelaten. We kletsen nog even met elkaar waarna John me ineens verteld dat hij een tijdje daarvoor behoorlijk ziek is geweest. Hij is momenteel herstellende van blaaskanker. Ook heeft hij astma. De medicijnen die hij gebruikt hebben ervoor gezorgd dat hij flink is aangekomen. Omdat zijn laatste chemo pas een half jaar geleden was is hij nu nog steeds niet helemaal fit. Zijn boodschap komt wel even bij me binnen. Ik realiseer me dat het erg bijzonder is dat John hier ondanks zijn revalidatietraject toch samen met zijn zoon staat.
Ik hoop dat ze samen een onvergetelijke tijd zullen beleven en besluit ze dit weekend iets extra in de gaten te houden. Mochten ze dat willen dan pas ik het programma een beetje voor ze aan. Ook druk ik ze op het hart dat ze tijdens de verschillende onderdelen hun eigen keuzes moeten maken.
Uitdaging
De volgende dag staat er een wandeling naar de rots op het programma waar de deelnemers een klimparcours zullen volbrengen. John peinst niet over een voorkeursbehandeling en wil, net zoals de rest van de groep, de wandeling samen met zijn zoon doen. “Geen optie, wij gaan ook lopen!” hoor ik hem zeggen. Zo gezegd zo gedaan. Samen met de andere deelnemers zijn ze op tijd bij de voet van de rots. Een mega steile klif torent boven ons uit met helemaal bovenop het eindpunt. Ik loop via de zijkant omhoog om van iedereen een foto te maken op het moment dat ze de top bereiken. 1 voor 1 komen ouder en kind bovenaan. Dat gaat voor de 1 wat makkelijker dan de ander, wat natuurlijk helemaal niet uitmaakt. Dan is het ook de beurt aan Vince die vrij makkelijk het laatste steile stuk omhoog klautert. Waar hij eerder nog wat stilletjes was is hij nu een stuk uitgelatener. Hij vond de klim ‘gaaf’. Samen wachten we tot ook zijn vader boven is. Hoe zou John het er vanaf brengen? Schiet het door mijn hoofd. Maar een paar minuten later zijn we er ineens getuige van dat zijn hand over de rand omhoog komt. Flink bezweet en ietwat hijgend, hijst John zich met een laatste krachtinspanning over de rand, en staat rechtop. “Ben je trots?” vraag ik aan Vince. “Heel erg!’ Kippenvel.
Vuur als scherm
S’middags gaat John even liggen waarop zijn zoon zich in de groep mengt met andere kinderen. Natuurlijk best ongemakkelijk als je normaal gesproken voor de afleiding meteen een game pakt en daardoor ook met niemand hoeft te praten… Tof om te zien hoe hij langzaam zijn plekje vindt tussen de andere kinderen.
Ineens realiseer ik me dat het grote vuur in het midden ook verbindend werkt, eigenlijk is het net een groot tv-scherm. Dansende vlammen waar je urenlang op meditatieve wijze naar kan kijken. Het valt me op dat er door de kinderen onderling bij het vuur, open en respectvol met elkaar wordt gepraat. Ze snijden daarbij verschillende onderwerpen aan. Fijn om daar getuige van te mogen zijn.
Ik zie dat John steeds meer los komt in de groep. Andere deelnemers zijn inmiddels ook op de hoogte van het revalidatietraject dat hij momenteel doormaakt. Het feit dat John hier nu toch staat heeft ook bij hen het nodige respect afgedwongen.
’s Avonds knopen we alleen met de vaders een armband en hebben we de grootste lol met elkaar. Ook John heeft het naar z’n zin en dat doet me goed.
Zondag 14.00 uur Domaine du Bocq België
Terwijl ze samen hun tentje weer inpakken en daarna naar hun auto toelopen zie ik een vader en zoon die moe maar voldaan zijn, en het fijn vinden dat ze weer naar huis gaan. Ik realiseer me hoe bijzonder het is om hen samen te gast te hebben. Dat ze ondanks alle hindernissen toch hebben besloten om samen deze uitdaging aan te gaan. De positiviteit van John is een voorbeeld. John en zijn zoon Vince komen in gedachten nog vaak voorbij.